Big Night
(Regie: Campbell scott en Stanley Tucci; Met: Stanley Tucci,
Minnie Driver, Ian Holm, Isabella Rosselini, e.a)
- Kleine film over de geneugten van de Italiaanse keuken, het
culinaire barbarisme van de Amerikaanse fastfood-cultuur en de
dagdagelijkse problemen van de Italo-Amerikaanse immigrant. Wie na
Big night nog twijfelt aan het verschil tussen torti en penne, en
zijn primi piatti nog steeds niet kan onderscheiden van zijn
tartuffo, heeft duidelijk niet goed gekeken. Lichte kost maar met
plezier geserveerd. Alleen mis je de espresso aan het eind.
Breaking the Waves ****
(Regie: Lars Von Trier; Met: Emily Watson,
Jean-Marc Barr, Stellan Skarsgard)
- Lars Von Triers onvergetelijke hommage aan Dreyer en Sirk.
Flamboyant melodrama dat tegelijk kan worden gezien als een
parodie op het genre en een adembenemend filmisch experiment. Een
van de films van het jaar.
Carla's Song
(Regie: Ken Loach; Met: Robert Carlyle,
Oyanka Cabezas, Scott Glenn)
- Ken Loach, de grootmeester van het sociaal drama, mispakt zich
serieus met deze oersentimentele Oxfam-film over de avonturen van
een Nicaraguaanse vluchtelinge en de Schotse buschauffeur die haar
terug naar haar land brengt. Veel strijdleuzen over wreedaardig
kapitalisme en een nobele revolugion, maar weinig menselijk of
politiek doorzicht. Enkel te genieten omwille van de
onvergetelijke camp-vertolking van Scott Glenn, die de
vredelievendheid laat voor wat ze is en stoer naar zijn
mitrailletta grijpt!
Courage Under Fire *
(Regie: Ed Zwick; Met: Denzel Washington,
Meg Ryan)
- Denzel Washington voor de zoveelste keer in de huid van de
rechtschapen militair in dit saaie, moraliserende
Golfoorlog-drama. Meg Ryan is de vrouwelijk soldaat die werd
getroffen door Washingtons "friendly fire" in de chaos van de
Iraakse woestijn, en in aanmerking komt voor een postuum verleende
onderscheiding. In het leger is echter niets zo simpel en dus
moeten we via elliptische flash-backs terug naar de plaats van het
drama. Het heeft iets van A Few Good Men, maar mist de cynische
prisence van Jack Nicholson.
Crash ****
(Regie: David Cronenberg; Met: James Spader,
Deborah Unger, Holly Hunter, e.a)
- Meesterwerk van David Cronenberg over de relatie tussen
lichaam en technologie. Een nazinderende analyse van onze
erotische obsessie met de auto en onze emtionele vervreemding van
een anonieme, gemedieerde wereld. Naar de cultroman van J.G.
Ballard.
Daylight **
(Regie: Rob Cohen; Met: Sylvester Stallone,
Amy Brenneman)
- Spannende rampenfilm met Sly als gespierde deus ex machina in
een ondergelopen tunnel onder de New Yorkse Hudson River. De
spectaculaire pyrotechnische effecten ontbreken niet op het appel,
maar de show wordt gestolen door een verrassend degelijk script
dat pim-pam-pet speelt met de clichis van het rampen-genre.
Drifting Clouds *
(Regie: Aki Kaurismaki; Met: Kati Outinen,
Karl Vddnanen)
- Sporadisch aangrijpende film van de Finse Wim Wenders over
twee mensen die hun droom trachten te realiseren temidden de
sociale ellende van het eigentijdse Finland. De humanistische
boodschap wordt vaak tot onverdraaglijke toppen gedreven, maar
Kaurismaki weet duidelijk wat hij zo allemaal met een camera kan
doen en dat maakt veel goed.
The English Patient ***
(Regie: Anthony Minghella; Met: Ralph Fiennes, Juliette Binoche,
KristinScott Thomas, Willem Dafoe e.a)
- Perfecte verfilming van Michael Ondaatjes complexe,
aangrijpende roman over een onherkenbaar verminkte oorlogsveteraan
en diens verloren herinneringen aan een fatale liefdesaffaire in
een hyper-romantisch uitziend Tunis. The English Patient knoopt
opnieuw aan met de traditie van het epische spektakel die sinds
het overlijden van spelmaker David Lean (Lawrence of Arabia) onder
het woestijnzand lag begraven. Het zegt dan ook veel over het
spelniveau van de acteurs dat ze op geen enkel moment worden
overspeeld door de natuurlijke pracht van de Sahara of de couleur
locale van la bella Toscane. Fiennes is perfect als de
melancholische held en oogt bovendien hoogst aantrekkelijk in
Ralph Lauren-achtige woestijnuitrusting. Mogelijk nog beter is
Kristin Scott Thomas die zich hier ontpopt tot romantische fata
morgana met hoog Ingrid Bergman gehalte. Neem geen risico's: laat
de kleenex thuis en ga gewoon voor de keukenrol.
Everyone Says I Love You **
(Regie: Woody Allen; Met: Woody Allen, Julia Roberts, Alan Alda,
Drew Barrymore, Goldie Hawn, Lucas Haas, Edward Norton, Tim Roth,
e.a)
- De nieuwste Woody is opnieuw een sprankelend feest van
neurosen, gefrustreerde verlangens, snedige one-liners en
culturele bagage. Het verschil is dat het deze keer om een musical
gaat. That's right: de hele cast (en dan bedoelen we ook Tim Roth,
Julia Roberts en Allen zelf) doet op een of ander moment in de
film wel zijn/haar mond open om iets weinig melodieus te prevelen
over de liefde, de lente en Amerikanen in Parijs.
Woody brengt hier hulde aan grote musical-regisseurs als Bob
Fosse en Vincente Minnelli, maar haalt spijtig genoeg nergens het
niveau van zelfs de minst geslaagde produkties van deze
grootmeesters van de kleurrijke choreografie. De musical-passages
zien er gekunsteld uit, en verstoren alleen maar de komische
timing. Wat wel werkt in deze voorjaarskomedie is de aanstekelijke
"Lebensfreude" en de zoals steeds bijzonder spitsvondige humor
(een neurotische Amerikaan die gaat joggen in de meanderende
straatjes van Venetië, je moet er maar opkomen). De cast is
ook goed in vorm, met Tim Roth op kop in een hilarische persiflage
op zijn Reservoir Dogs-imago.
Niet de onvergetelijke Allen van Manhattan, maar al heel wat
beter dan de geforceerde slapstick van Mighty Aphrodite.
Evita *
(Regie: Alan Parker; Met: Madonna, Antonio
Banderas, Jonathan Pryce)
- De met luid trompetgeschal aangekondigde verfilming van Andrew
Lloyd Webbers gelijknamige traanfeest is enkel te genieten als
superieure kitsch met de langste sterfschne uit de
filmgeschiedenis . Madonna speelt alsof ze door de geest van Eva
Perron is bezeten, maar of dit nu echt helpt...? Bombast,
fotogenieke boeren, bekende plakkers en een budget om een kleine
Zuid-Amerikaanse staat op te kopen. En daarmee is zowat alles
gezegd.
Extreme Measures *
(Regie: Michael Apted; Met: Hugh Grant, Gene
Hackman, Sarah Jessica Parker)
- Lachen mag ook met deze oerserieuze en sociaal bewogen
hospitaalthriller over een arts die gaat knoeien met de weinig
bereidwillige lichamen van de New Yorkse daklozen. Extreme
Measures werd geproduceerd door Liz Hurley, het vriendinnetje van
Grant die hem hiermee de hele affaire op Sunset Boulevard lijkt te
hebben vergeven. Hugh toont zich alvast in de wolken met zijn
cadeau, maar wordt spijtig genoeg van het scherm gespeeld door
Gene Hackman, die zijn rol van arts-met-godscomplex in zijn slaap
zou kunnen mompelen.
Fierce Creatures
(Regie: Robert Young; Met: John Cleese, Jamie Lee Curtis, Kevin
Kline, Michael Palin, e.a)
- De ploeg van A Fish Called Wanda at it again in een
ongelooflijk dun verhaaltje over een zoologie in financiële
problemen. Wat A Fish Called Wanda zo genietbaar maakte was de
trefzekere combinatie tussen Monthy Python-achtige absurditeit en
typische Britse kolder. Die winnende combinatie werd hier
overboord geworpen voor een totale slapstick bewerking. John
Cleese probeert het dus voor de zoveelste keer met het personage
van de Basil Fawlty-achtige zenuwpees, die het hier echter meer
moet hebben van zijn stunteligheid dan van zijn snijdende wit.
Jamie Lee Curtis ziet er nog steeds adembenemend uit, maar er
staat wel degelijk een houdbaarheidsdatum op de zoveelste
grappenreeks rond haar niet weinig indrukwekkende
décolleté. Deze komedie is Cleese onwaardig en
bewijst nog maar eens dat pret op de set niet altijd vertaalt naar
plezier op het scherm.
The First Wives Club
(Regie: Hugh Wilson; Met: Diane Keaton,
Goldie Hawn, Bette Midler)
- Verschrikkelijk enerverende wraakkomedie als illustratie bij
Ivana Trumps "Don't be mad, get everything!" Niet eens leuk voor
mannenhaatsters.
The Frighteners **
(Regie: Peter Jackson; Met: Michael J. Fox,
Trini Alvarado, Jake Busey)
- Leuke spokenkomedie van gore-specialist Peter Jackson
(Braindead, Bad Taste). Liefhebbers van Ghostbusters zullen hun
hartje kunnen ophalen aan de digitale effecten die twee keer
leuker zijn dan pizza-vretende groene "Blobs". Fans van Jacksons
uitzinnige stijl zullen dit echter zien als een ontgoochelende
sell-out.
The Ghost and the Darkness *
(Regie: Stephen Hopkins; Met: Val Kilmer, Michael Douglas, e.a)
- Mislukte safari-thriller over een bende extreem vraatzuchtige
leeuwen in het hartje van de Kongo en de stoere blanke jagers die
ze naar de eeuwige jachtvelden moeten sturen. Hopkins doet alles
om zo 'suggestief' mogelijk uit de hoek te komen (met reden: een
leeuw is in deze tijden van Predators en Aliens ongeveer zo
angstaanjagend als Mark Vanlombeek), en waant zich meermaals een
jonge Spielberg. Wat deze veredelde Leo-spot dan ook snel
accolades opleverde als "Jaws on Land." Sure.
Enkel de moeite omwille de extreem kitscherige vertolking van
Michael Douglas als de Jef Geeraerts-achtige veteraan.
Grace of My Heart **
(Regie: Allison Anders; Met: Illeana Douglas, John Turturro, Eric
Stolz, Matt Dillon, e.a)
- Beste leuke komedie rond de perikelen van een Carole
King-achtige songschrijfster die het helemaal wil gaan maken in de
New Yorkse liedjeswereld van de vroege jaren zestig. Ze stuit er
op über-producer John Turturro die haar laat schrijven voor
anderen, maar het duurt niet lang of het brave kind wil haar
nummers zelf gaan inzingen. Met alle gevolgen vandien... Wat een
slappe variant op That Thing You Do! had kunnen worden, werd door
independent-talent Anders ingeblikt als een sluwe
grootstadskomedie met degelijk acteerwerk van Douglas, Dillon en
Turturro. Dana Winner heeft Anders al gecontacteerd voor de
verfilming van haar eigen (want bijzonder verwante) levensverhaal.
The Hunchback of Notre Dame
(Regie: Gary Krousdale, Nick Wise; Met de
stemmen van Tom Hulce, Demi Moore)
- Verrassend wrange Disney over eenzaamheid, waanzin en
onmogelijke liefde. Enkel de waterspuwers zorgen voor een komische
noot in de eerste Mickey Mouse die "realisme" hoog in het vaandel
draagt (Esmeralda lijkt niet alleen op Demi Moore, Ze IS Demi
Moore!).
Independence Day ***
(Regie: Roland Emmerich; Met: Bill Pullman,
Will Smith, Jeff Goldblum, e.a)
- Fifties SF in een modern kleedje. Slijmerige ruimtewezens
worden met een schop onder hun krent terug in de ruimte gestuurd.
"Let's kick E.T.'s butt!", of hoe Bill Clinton opnieuw President
werd. Bombastisch, reactionair en dus a whole lotta fun!
The Long Kiss Goodnight *
(Regie: Renny Harlin; Met: Geena Davis,
Samuel L. Jackson)
- Vertrouwd spionage-gegeven door regisseur Harlin en scenarist
Shane Black (van de Lethal Weapon-reeks) uitgewerkt als een ode
aan de met testosteron aangesterkte vrouw. Geena Davis is het
brave onderwijzeresje dat op een dag ontdekt dat ze eigenlijk een
gevaarlijke spionne is. Deze ontdekking wordt gevierd met luide
ontploffingen, indrukwekkende stunts en nog meer verbijsterende
one-liners.
Looking For Richard ***
(Regie: Al Pacino; Met: Al Pacino, Winona
Ryder, Alec Baldwin, Kevin Spacey)
- Bijzonder amusante Shakespeare-itude waarin method-koning Al
Pacino op zoek gaat naar de huidige relevantie van de beroemdste
aller toneelauteurs, Bill Shakespeare. Zijn zoektocht brengt hem
zowel naar de stoffige studievertrekken van Shakespeare-kenners
als John Gielgud, Kenneth Branagh en Kevin Kline (!) als naar de
straten van New York City, waar de man of vrouw van de straat
zijn/haar ietwat eigenzinnige visie formuleert op geijkte
Shakespeak als "a horse, a horse" en zowel Pacino als zijn publiek
in een deuk legt. Plezier is de boodschap, maar dat belet niet dat
er in deze uitgesponnen repetitie voor Richard III ook een serieus
stukje wordt geacteerd, door Pacino als de gebochelde
troonpretendent maar ook door een verrassend overtuigende Winona
Ryder als de gekwelde Lady Ann. Grote klasse.
Mars Attacks! ***
(Regie: Tim Burton; Met: Jack Nicholson, Michael J. Fox, Glenn
Close, Sarah Jessica Parker, Danny DeVito, Annette Benning, Tom Jones
e.a)
- De Marsmannetjes vallen aan en we zullen het geweten hebben
ook! De prettig gestoorde Tim Burton verfilmde de gelijknamige
kauwgumprentjes als een vrolijk anarchistisch spektakel dat gaat
schoppen tegen alles wat beweegt. Mars Attacks! is een duur
spektakel met een prestigieuze cast dat eruitziet als een goedkope
B-film à la Ed Wood (het onderwerp van Burtons vorige
film). De grootste grap van deze gitzwarte komedie is dat het
budget meer dan 75 miljoen dollar bedroeg! Met dit geld kocht
Burton Nicholson, Close, Tom Jones en een heel leger aan
grijnzende groene mannen. Er zijn al slechtere investeringen
gedaan.
Matilda ***
(Regie: Danny DeVito; Met: Mara Wilson,
Danny DeVito, Rhea Perlman)
- Deze verfilming van het gelijknamige kinderboek van specialist
ter zake Roald Dahl is de vierde film van DeVito als regisseur (na
o.a Hoffa en The War of the Roses), en is ook meteen een heus
unicum: een kinderfilm die voor een keer eens niet moraliserend is
en scherp commentaar levert op de traditionele opvattingen over
wat een kind nu eigenlijk zou moeten zijn. Wilson is schitterend
als de hyperbegaafde Matilda die maar niet wordt begrepen door de
afgestompte televisiewereld van haar "burgerlijke" ouders.
Grappig, scherp, grote klasse.
Maximum Risk *
(Regie: Ringo Lam; Met: Jean-Claude Van
Damme, Natasha Henstridge)
- Hongkong actietalent Ringo Lam werd net als zijn collega John
Woo naar Hollywood gehaald om de gespierde kont van de Belg aller
Belgen in beeld te brengen. Het resultaat is wat je van dit soort
films verwacht: explosieve actie, vindingrijke camerabewegingen,
snedige one-liners en de kont van onze nationale trots. Niet meer,
maar ook niet minder.
The Mirror Has Two Faces
(Regie: Barbra Streisand; Met: Barbra
Streisand, Jeff Bridges, Lauren Bacall)
- Streisand strikes again met dit potsierlijke melodrama over
een vrouw die overhoop ligt met haar eigen uiterlijk en
seksualiteit (Merk: er sluipen steeds meer autobiografische
elementen het werk van La Streisand binnen), en belandt dan maar
in de armen van academicus Jeff Bridges die enkel een vrouw wil om
mee te "praten." Sure. Voor iemand "hypocrieten!" kan roepen,
liggen Bridges en Streisand met elkaar te wenteltefen, wat een
bijzonder onapetijtelijk stukje cinema oplevert. Iemand moet Babs
eens wijsmaken dat therapie misschien meer iets voor haar is.
Lauren Bacall mag terloops komen bewijzen dat ze meer is dan de
weduwe van Humphrey Bogart en acteert zich in de notaboekjes van
de Oscar-besluitmakers.
One Fine Day **
(Regie: Michael Hoffman; Met: Michelle
Pfeiffer, George Clooney)
- Een dag in het leven van druk bezette New Yorkers die
uiteindelijk toch een momentje de tijd vinden om elkaar in de
armen te vliegen. One Fine Day is een moderne variant op de
klassieke screwball-komedies met Cary Grant en Katherine Hepburn,
waarin twee mensen elkaar eerst verschrikkelijk op de zenuwen om
dan toch over elkaars wederzijdse charme te struikelen. George
Clooney en Michelle Pfeiffer zorgen voor de ouderwetse charme
(vooral Clooney is erg overtuigend als de Cary Grant van dienst),
en grappen over GSMs, kinderopvangcentra en politieke schandalen
zorgen voor de eigentijdse toets. Voor de fans van When Harry Met
Sally en Sleepless in Seattle, en dat zijn er veel.
The People Vs. Larry Flynt ***
(Regie: Milos Forman; Met: Woody Harrelson,
Courtney Love, Edward Norton)
- De regisseur van Amadeus en One Flew Over the Cuckoo's Nest
opnieuw serieus op dreef met deze ultra-cynische maar vreemd
vertederende fabel over porno-marchand Larry Flynt (de bedenker
van het vieze boekje Hustler Magazine) en diens strijd tegen de
censurerende instanties van het Amerikaanse gerecht. Flynt is een
stoute jongen maar ook een onwaarschijnlijke Amerikaanse held, een
voorvechter voor vrije meningsuiting. Woody Harrelson vertolkt hem
als de perfecte want weinig naïeve idealist. Courtney Love is
de vrouw die Larry's leven veranderde, en doet dat op een manier
die ons Hole doet vergeten en vergeven. De show wordt echter
gestolen door nieuwkomer Edward Norton die in zijn advocatenrol
een Scott Fitzgerald-achtige charme aan boord legt.
The Portrait of a Lady ****
(Regie: Jane Campion; Met: Nicole Kidman,
John Malkovich, Barbara Hershey)
- Verbazingwekkende Henry James-verfilming van de regisseur van
The Piano. Campion presenteert ons het klassieke verhaal van een
aristocratische dame die meer wil uit het leven dan enkel
oppervlakkigheden en sociale conventies als een hartverscheurend
portret van een vrouw op de rand van het identiteitsverlies. Deze
film over vertwijfeling, masochisme en de zoektocht naar dat
beetje liefde is een vrouwelijke Raging Bull en iin van de beste
films van 1997.
Ransom
(Regie: Ron Howard; Met: Mel Gibson, Reniee
Russo, Gary Sinise)
- Hypocriete actiefilm van Ron Howard, die zich ook eens wil
"vernieuwen" en een meer "cynische" kant van zichzelf wil laten
zien. Gibson speelt (en speelt en speelt) een stinkend rijke
zakenman die op een niet zo mooie dag zijn zoontje verliest aan
een gemene kidnapper, en na heel wat mislukte interventies van de
klungelende politiediensten besluit Mel-Mel om het recht in eigen
handen te nemen. Langdradig, dij` vu en bedolven onder Amerikaans
sentiment.
The Relic **
(Regie: Peter Hyams; Met: Penelope Ann
Miller, Tom Sizemore)
- Genietbare occulte onzin van de bijzonder wisselvallige Peter
Hyams (van het vreselijke Time Cop en het iets betere Sudden
Death) over een pre-historisch monster dat per toeval in een
natuurkundig-archeologischmuseum is terecht gesukkeld. Stoere
jongen Tom Sizemore verspilt weinig of geen tijd met het
"bestuderen" van deze rare vondst en trekt er vastberaden met
getrokken artillerie op uit, vakkundig geassisteerd door de
guitige Miller. U heeft dat al duizend keer eerder gezien (in
Alien, Aliens en alle denkbare derivaten), maar dat belet niet dat
pre-historische monsters nog steeds op onze boe!-spieren werken.
Producente van deze efficiknte B-horrorfilm is Mevr. James Cameron
Gale Ann Hurd (ook al verantwoordelijk voor, jawel hoor, Aliens).
Shine
(Regie: Scott Hicks; Met: Geoffrey Rush,
Armin M|ller-Stahl)
- Verschrikkelijk overroepen biografische film over het leven
van een pianovirtuoos, die evolueerde van wonderkind tot
psychiatrisch geval tot normaal mens. De pijn om onbegrepen te
zijn, de frustratie, het keerpunt en de uiteindelijke triomf...we
hebben het allemaal al duizend keer gezien (het lijkt allemaal
verdacht veel op Rocky). Het zijn wel die componenten waarmee je
oscars wint. Mooie muziek van Rachmaninov, maar die is allang
dood.
Sleepers
(Regie: Barry Levinson; Met: Brad pitt,
Jason Patrick, Robert De Niro)
- Verspilling van talent in dit pretentieuze docu-drama over een
groep jeugdvrienden die wraak nemen op de sadistische bewakers van
een verbeteringsgesticht. Zogezegd gebaseerd op waargebeurde
feiten, maar eerder neigend naar een sensationele reportage in
Kwick of Blik.
Space Jam
(Regie: Joe Pytka; Met: Michael Jordan, Bugs
Bunny)
- De beroemdste basketbalspeler aller tijden ontmoet het
beroemdste konijn aller tijden voor een partijtje op een
geanimeerde planeet. Wat kunnen we daar nog aan toevoegen? Space
Jam is een door blinde geldzucht ingegeven kruising tussen een
Nike-spotje en een Warner Bros. cartoon, en daar kunnen de
verbluffende animatie-effecten niets aan veranderen. Tex Avery en
Uncle Walt draaien zich om in hun graf.
Spitfire Grill
(Regie: David Ziotoff; Met: Ellen Burstyn,
Marcia Gay Harden)
- Wie heeft genoten van Fried Green Tomatoes en Heavy zal zeker
het nodige plezier beleven aan dit zoveelste verhaaltje over de
perikelen in en rond een Amerikaanse "Diner", de Spitfire grill
uit de titel. Wij vonden zowel Tomatoes als Heavy bijzonder flauwe
films, en hebben ons dus ook nu weer grondig verveeld. Amerikaanse
filmers moeten eens leren dat intelligente vrouwenfilms niet
altijd moeten gaan over neurotische vrouwen die bij de minste
dreiging naar de zakdoek of valium grijpen. Spitfire Grill was de
publiekslieveling van het voorbije Sundance Festival, een ooit
beloftevolle showcase voor nieuw talent die het nu vooral moet
hebben van ongevaarlijke variaties op eenzelfde platgetreden
thema. Of zat u echt te wachten op een film waarin zelfs een
omelet met spek de melodramatische toer opgaat?
Surviving Picasso
(Regie: James Ivory; Met: Anthony Hopkins,
Natasha McEhone, Julianne moore)
- Mislukte kunstenaarsbiografie van de grootmeester van het flou
artistique. Ivory (bekend van Howard's End en A Room with a View)
slaagt er nergens in om het genie van Picasso in beelden te
vangen. Het blijft allemaal te braaf en academisch om echt te
kunnen boeien. Bovendien leeft Anthony Hopkins zich uit in zijn
zoveelste karikatuur. Overslaan.
Star Trek: First Contact *
(Regie: Jonathan Frakes; Met: Patrick
Stewart, Brent Spiner)
- Na de eerste kwam de tweede, na de tweede de derde, enz. De
Star Trek-erfenis lijkt maar niet uitgeput te geraken. Nadat de
vergrijsde ploeg met Kirk (Shatner)/Spock (Nimoy) in de vorige
film voorgoed werd afgedankt, is het de nieuwe bemanning onder
aanvoering van de aristocratische Captain Jean-Luc Picard (u weet
wel, de Fransman met het Schotse accent) die het roer in handen
krijgt. Next Generation of previous generation, Borgs of Klingons:
het doet er allemaal niet zoveel toe. Bij Star Trek weet je wat je
krijgt: jongensachtige ruimte-avonturen met oubollige speciale
effecten en de onvermijdelijke levensles aan het eind.
First Contact is naar verluid de eerste in een nieuwe reeks
Star Trek-films die de serie het mythischejaar 2000 moet
binnenbrengen.
That Thing You Do! (The Wonders)
(Regie: Tom Hanks; Met: Liv Tyler, Johnathon
Schaech)
- Het regiedebuut van de sympathiekste aller Amerikanen lijkt in
alles op zijn maker: grappig, zorgeloos, banaal. Hanks speelt zelf
de manager van een popgroepje uit de swingende jaren zestig dat
haast per toeval in de hitlijsten belandt en krijgt af te rekenen
met de tol van de roem. Wie zijn oude Beatles-platen ondertussen
heeft grijsgedraaid en zich dus sierlijk zit te vervelen, kan
misschien nog enig plezier halen uit deze grootschermversie van
Happy Days. De anderen zijn gewaarschuwd.
The Trigger Effect **
(Regie: David Koepp; Met: Kyle MacLachlan, Elizabeth Shue, Dermott
Mulroney, e.a)
- Kyle MacLachlan kennen we allemaal als de gezellige,
koffie-slurpende detective met het strakke kapsel uit Twin Peaks,
maar lijkt tegenwoordig een pattent te hebben op rollen van
emotioneel labiele weirdos. Na zijn glansrol als hypergeile
revue-producent in het onterecht verwaarloosde Showgirls, speelt
Kyle hier een buurtbewoner die zijn cool verliest na een
toevallige stroompanne en zich op een gewapende kamikaze-missie
begeeft die met wat we herkennen als de 'menselijke beschaving'
weinig of niets meer te maken heeft.
Regisseur David Koepp (scenarist van Jurassic Park en Mission:
Impossible) houdt de spanning hoog in deze claustrofobische
thriller, en laat genoeg plaats voor enkele intellectuele
bespiegelingen rond de 'fragiliteit' van het postmoderne bestaan.
Elizabeth Shue, de seksbom uit Leaving Las Vegas, oogt
verleidelijker dan ooit en is hier zo mogelijk nog beter dan in
haar doorbraakrol aan de zijde van een stomdronken Nicholas Cage.
The Trigger Effect belooft uiteindelijk meer dan we krijgen,
maar steekt zeker uit boven het doordeweekse thrilleraanbod.
A Time To Kill
(Regie: Joel Schumacher; Met: Sandra
Bullock, Samuel L. Jackson, Kevin Spacey)
- Verschrikkelijk hypocriet "raciaal drama" over de
wantoestanden in het Amerikaanse Zuiden. De ongetalenteerde Joel
Schumacher herdenkt To Kill a Mocking Bird en Mississippi Burning
als een nerveus melodrama met zwetende zwartjes en sympathieke
advocaten.
William Shakespeare's Romeo + Juliet *
(Regie: Baz Luhrmann; Met: Leonardo DiCaprio, Clare Danes, Brian
Dennehy, John Leguizamo, Paul Sorvino, e.a)
Overbodige verfilming van het sowieso al doodgespeelde en gefilmde
stuk van "the hottest writer in town" William Shakespeare. Na het
classicisme van George Cukor en de softcore erotiek van Franco
Zefferelli wordt de man uit Stratford-Upon-Avon hier onderworpen
aan de stilistische sturm und drang van het Australische
Wunderkind Baz Luhrmann (eerder al verantwoordelijk voor de
overschatte balletfilm Strictly Ballroom). Laat er geen twijfel
over bestaan: Romeo + Juliet mikt met zijn hippe soundtrack,
snelle montage-effecten, kleurenfilters, Tarantino-achtig geweld
en aantrekkelijke protagonisten maar op één publiek
- de MTV-generatie van de jachtige jaren negentig. Het kan
allemaal niet snel genoeg gaan voor deze eigentijdse Romeo en
Juliet, die voor de gelegenheid zijn verhuisd naar het postmoderne
sprookjesland van een aan Miami Beach verwant plezieroord. De
tekst is hier een onhandig bindmiddel tussen geweldmontages en
romantisch clair obscur. Het loopt allemaal wel lekker, en
DiCaprio en Danes zijn best mooie mensen, maar R + J gaat na
verloop van tijd dusdanig op de zenuwen werken dat het nieuwe en
dus ook de pret er snel af zijn.
copyright © 1997 -
Tijd Cultuur N.V.