Big Night

(Regie: Campbell scott en Stanley Tucci; Met: Stanley Tucci, Minnie Driver, Ian Holm, Isabella Rosselini, e.a)

Kleine film over de geneugten van de Italiaanse keuken, het culinaire barbarisme van de Amerikaanse fastfood-cultuur en de dagdagelijkse problemen van de Italo-Amerikaanse immigrant. Wie na Big night nog twijfelt aan het verschil tussen torti en penne, en zijn primi piatti nog steeds niet kan onderscheiden van zijn tartuffo, heeft duidelijk niet goed gekeken. Lichte kost maar met plezier geserveerd. Alleen mis je de espresso aan het eind.


 

Breaking the Waves ****

(Regie: Lars Von Trier; Met: Emily Watson, Jean-Marc Barr, Stellan Skarsgard)

Lars Von Triers onvergetelijke hommage aan Dreyer en Sirk. Flamboyant melodrama dat tegelijk kan worden gezien als een parodie op het genre en een adembenemend filmisch experiment. Een van de films van het jaar.


Carla's Song

(Regie: Ken Loach; Met: Robert Carlyle, Oyanka Cabezas, Scott Glenn)

Ken Loach, de grootmeester van het sociaal drama, mispakt zich serieus met deze oersentimentele Oxfam-film over de avonturen van een Nicaraguaanse vluchtelinge en de Schotse buschauffeur die haar terug naar haar land brengt. Veel strijdleuzen over wreedaardig kapitalisme en een nobele revolugion, maar weinig menselijk of politiek doorzicht. Enkel te genieten omwille van de onvergetelijke camp-vertolking van Scott Glenn, die de vredelievendheid laat voor wat ze is en stoer naar zijn mitrailletta grijpt!


Courage Under Fire *

(Regie: Ed Zwick; Met: Denzel Washington, Meg Ryan)

Denzel Washington voor de zoveelste keer in de huid van de rechtschapen militair in dit saaie, moraliserende Golfoorlog-drama. Meg Ryan is de vrouwelijk soldaat die werd getroffen door Washingtons "friendly fire" in de chaos van de Iraakse woestijn, en in aanmerking komt voor een postuum verleende onderscheiding. In het leger is echter niets zo simpel en dus moeten we via elliptische flash-backs terug naar de plaats van het drama. Het heeft iets van A Few Good Men, maar mist de cynische prisence van Jack Nicholson.


Crash ****

(Regie: David Cronenberg; Met: James Spader, Deborah Unger, Holly Hunter, e.a)

Meesterwerk van David Cronenberg over de relatie tussen lichaam en technologie. Een nazinderende analyse van onze erotische obsessie met de auto en onze emtionele vervreemding van een anonieme, gemedieerde wereld. Naar de cultroman van J.G. Ballard.  


Daylight **

(Regie: Rob Cohen; Met: Sylvester Stallone, Amy Brenneman)

Spannende rampenfilm met Sly als gespierde deus ex machina in een ondergelopen tunnel onder de New Yorkse Hudson River. De spectaculaire pyrotechnische effecten ontbreken niet op het appel, maar de show wordt gestolen door een verrassend degelijk script dat pim-pam-pet speelt met de clichis van het rampen-genre.  


Drifting Clouds *

(Regie: Aki Kaurismaki; Met: Kati Outinen, Karl Vddnanen)

Sporadisch aangrijpende film van de Finse Wim Wenders over twee mensen die hun droom trachten te realiseren temidden de sociale ellende van het eigentijdse Finland. De humanistische boodschap wordt vaak tot onverdraaglijke toppen gedreven, maar Kaurismaki weet duidelijk wat hij zo allemaal met een camera kan doen en dat maakt veel goed.  


The English Patient ***

(Regie: Anthony Minghella; Met: Ralph Fiennes, Juliette Binoche, KristinScott Thomas, Willem Dafoe e.a)

Perfecte verfilming van Michael Ondaatjes complexe, aangrijpende roman over een onherkenbaar verminkte oorlogsveteraan en diens verloren herinneringen aan een fatale liefdesaffaire in een hyper-romantisch uitziend Tunis. The English Patient knoopt opnieuw aan met de traditie van het epische spektakel die sinds het overlijden van spelmaker David Lean (Lawrence of Arabia) onder het woestijnzand lag begraven. Het zegt dan ook veel over het spelniveau van de acteurs dat ze op geen enkel moment worden overspeeld door de natuurlijke pracht van de Sahara of de couleur locale van la bella Toscane. Fiennes is perfect als de melancholische held en oogt bovendien hoogst aantrekkelijk in Ralph Lauren-achtige woestijnuitrusting. Mogelijk nog beter is Kristin Scott Thomas die zich hier ontpopt tot romantische fata morgana met hoog Ingrid Bergman gehalte. Neem geen risico's: laat de kleenex thuis en ga gewoon voor de keukenrol.


Everyone Says I Love You **

(Regie: Woody Allen; Met: Woody Allen, Julia Roberts, Alan Alda, Drew Barrymore, Goldie Hawn, Lucas Haas, Edward Norton, Tim Roth, e.a)

De nieuwste Woody is opnieuw een sprankelend feest van neurosen, gefrustreerde verlangens, snedige one-liners en culturele bagage. Het verschil is dat het deze keer om een musical gaat. That's right: de hele cast (en dan bedoelen we ook Tim Roth, Julia Roberts en Allen zelf) doet op een of ander moment in de film wel zijn/haar mond open om iets weinig melodieus te prevelen over de liefde, de lente en Amerikanen in Parijs.

Woody brengt hier hulde aan grote musical-regisseurs als Bob Fosse en Vincente Minnelli, maar haalt spijtig genoeg nergens het niveau van zelfs de minst geslaagde produkties van deze grootmeesters van de kleurrijke choreografie. De musical-passages zien er gekunsteld uit, en verstoren alleen maar de komische timing. Wat wel werkt in deze voorjaarskomedie is de aanstekelijke "Lebensfreude" en de zoals steeds bijzonder spitsvondige humor (een neurotische Amerikaan die gaat joggen in de meanderende straatjes van Venetië, je moet er maar opkomen). De cast is ook goed in vorm, met Tim Roth op kop in een hilarische persiflage op zijn Reservoir Dogs-imago.

Niet de onvergetelijke Allen van Manhattan, maar al heel wat beter dan de geforceerde slapstick van Mighty Aphrodite.

 


Evita *

(Regie: Alan Parker; Met: Madonna, Antonio Banderas, Jonathan Pryce)

De met luid trompetgeschal aangekondigde verfilming van Andrew Lloyd Webbers gelijknamige traanfeest is enkel te genieten als superieure kitsch met de langste sterfschne uit de filmgeschiedenis . Madonna speelt alsof ze door de geest van Eva Perron is bezeten, maar of dit nu echt helpt...? Bombast, fotogenieke boeren, bekende plakkers en een budget om een kleine Zuid-Amerikaanse staat op te kopen. En daarmee is zowat alles gezegd.  


Extreme Measures *

(Regie: Michael Apted; Met: Hugh Grant, Gene Hackman, Sarah Jessica Parker)

Lachen mag ook met deze oerserieuze en sociaal bewogen hospitaalthriller over een arts die gaat knoeien met de weinig bereidwillige lichamen van de New Yorkse daklozen. Extreme Measures werd geproduceerd door Liz Hurley, het vriendinnetje van Grant die hem hiermee de hele affaire op Sunset Boulevard lijkt te hebben vergeven. Hugh toont zich alvast in de wolken met zijn cadeau, maar wordt spijtig genoeg van het scherm gespeeld door Gene Hackman, die zijn rol van arts-met-godscomplex in zijn slaap zou kunnen mompelen.  


Fierce Creatures

(Regie: Robert Young; Met: John Cleese, Jamie Lee Curtis, Kevin Kline, Michael Palin, e.a)

De ploeg van A Fish Called Wanda at it again in een ongelooflijk dun verhaaltje over een zoologie in financiële problemen. Wat A Fish Called Wanda zo genietbaar maakte was de trefzekere combinatie tussen Monthy Python-achtige absurditeit en typische Britse kolder. Die winnende combinatie werd hier overboord geworpen voor een totale slapstick bewerking. John Cleese probeert het dus voor de zoveelste keer met het personage van de Basil Fawlty-achtige zenuwpees, die het hier echter meer moet hebben van zijn stunteligheid dan van zijn snijdende wit. Jamie Lee Curtis ziet er nog steeds adembenemend uit, maar er staat wel degelijk een houdbaarheidsdatum op de zoveelste grappenreeks rond haar niet weinig indrukwekkende décolleté. Deze komedie is Cleese onwaardig en bewijst nog maar eens dat pret op de set niet altijd vertaalt naar plezier op het scherm.


The First Wives Club

(Regie: Hugh Wilson; Met: Diane Keaton, Goldie Hawn, Bette Midler)

Verschrikkelijk enerverende wraakkomedie als illustratie bij Ivana Trumps "Don't be mad, get everything!" Niet eens leuk voor mannenhaatsters.  


The Frighteners **

(Regie: Peter Jackson; Met: Michael J. Fox, Trini Alvarado, Jake Busey)

Leuke spokenkomedie van gore-specialist Peter Jackson (Braindead, Bad Taste). Liefhebbers van Ghostbusters zullen hun hartje kunnen ophalen aan de digitale effecten die twee keer leuker zijn dan pizza-vretende groene "Blobs". Fans van Jacksons uitzinnige stijl zullen dit echter zien als een ontgoochelende sell-out.  


The Ghost and the Darkness *

(Regie: Stephen Hopkins; Met: Val Kilmer, Michael Douglas, e.a)

Mislukte safari-thriller over een bende extreem vraatzuchtige leeuwen in het hartje van de Kongo en de stoere blanke jagers die ze naar de eeuwige jachtvelden moeten sturen. Hopkins doet alles om zo 'suggestief' mogelijk uit de hoek te komen (met reden: een leeuw is in deze tijden van Predators en Aliens ongeveer zo angstaanjagend als Mark Vanlombeek), en waant zich meermaals een jonge Spielberg. Wat deze veredelde Leo-spot dan ook snel accolades opleverde als "Jaws on Land." Sure.

Enkel de moeite omwille de extreem kitscherige vertolking van Michael Douglas als de Jef Geeraerts-achtige veteraan.


Grace of My Heart **

(Regie: Allison Anders; Met: Illeana Douglas, John Turturro, Eric Stolz, Matt Dillon, e.a)

Beste leuke komedie rond de perikelen van een Carole King-achtige songschrijfster die het helemaal wil gaan maken in de New Yorkse liedjeswereld van de vroege jaren zestig. Ze stuit er op über-producer John Turturro die haar laat schrijven voor anderen, maar het duurt niet lang of het brave kind wil haar nummers zelf gaan inzingen. Met alle gevolgen vandien... Wat een slappe variant op That Thing You Do! had kunnen worden, werd door independent-talent Anders ingeblikt als een sluwe grootstadskomedie met degelijk acteerwerk van Douglas, Dillon en Turturro. Dana Winner heeft Anders al gecontacteerd voor de verfilming van haar eigen (want bijzonder verwante) levensverhaal.


The Hunchback of Notre Dame

(Regie: Gary Krousdale, Nick Wise; Met de stemmen van Tom Hulce, Demi Moore)

Verrassend wrange Disney over eenzaamheid, waanzin en onmogelijke liefde. Enkel de waterspuwers zorgen voor een komische noot in de eerste Mickey Mouse die "realisme" hoog in het vaandel draagt (Esmeralda lijkt niet alleen op Demi Moore, Ze IS Demi Moore!).  


Independence Day ***

(Regie: Roland Emmerich; Met: Bill Pullman, Will Smith, Jeff Goldblum, e.a)

Fifties SF in een modern kleedje. Slijmerige ruimtewezens worden met een schop onder hun krent terug in de ruimte gestuurd. "Let's kick E.T.'s butt!", of hoe Bill Clinton opnieuw President werd. Bombastisch, reactionair en dus a whole lotta fun!  


The Long Kiss Goodnight *

(Regie: Renny Harlin; Met: Geena Davis, Samuel L. Jackson)

Vertrouwd spionage-gegeven door regisseur Harlin en scenarist Shane Black (van de Lethal Weapon-reeks) uitgewerkt als een ode aan de met testosteron aangesterkte vrouw. Geena Davis is het brave onderwijzeresje dat op een dag ontdekt dat ze eigenlijk een gevaarlijke spionne is. Deze ontdekking wordt gevierd met luide ontploffingen, indrukwekkende stunts en nog meer verbijsterende one-liners.


Looking For Richard ***

(Regie: Al Pacino; Met: Al Pacino, Winona Ryder, Alec Baldwin, Kevin Spacey)

Bijzonder amusante Shakespeare-itude waarin method-koning Al Pacino op zoek gaat naar de huidige relevantie van de beroemdste aller toneelauteurs, Bill Shakespeare. Zijn zoektocht brengt hem zowel naar de stoffige studievertrekken van Shakespeare-kenners als John Gielgud, Kenneth Branagh en Kevin Kline (!) als naar de straten van New York City, waar de man of vrouw van de straat zijn/haar ietwat eigenzinnige visie formuleert op geijkte Shakespeak als "a horse, a horse" en zowel Pacino als zijn publiek in een deuk legt. Plezier is de boodschap, maar dat belet niet dat er in deze uitgesponnen repetitie voor Richard III ook een serieus stukje wordt geacteerd, door Pacino als de gebochelde troonpretendent maar ook door een verrassend overtuigende Winona Ryder als de gekwelde Lady Ann. Grote klasse.


Mars Attacks! ***

(Regie: Tim Burton; Met: Jack Nicholson, Michael J. Fox, Glenn Close, Sarah Jessica Parker, Danny DeVito, Annette Benning, Tom Jones e.a)

De Marsmannetjes vallen aan en we zullen het geweten hebben ook! De prettig gestoorde Tim Burton verfilmde de gelijknamige kauwgumprentjes als een vrolijk anarchistisch spektakel dat gaat schoppen tegen alles wat beweegt. Mars Attacks! is een duur spektakel met een prestigieuze cast dat eruitziet als een goedkope B-film à la Ed Wood (het onderwerp van Burtons vorige film). De grootste grap van deze gitzwarte komedie is dat het budget meer dan 75 miljoen dollar bedroeg! Met dit geld kocht Burton Nicholson, Close, Tom Jones en een heel leger aan grijnzende groene mannen. Er zijn al slechtere investeringen gedaan.


Matilda ***

(Regie: Danny DeVito; Met: Mara Wilson, Danny DeVito, Rhea Perlman)

Deze verfilming van het gelijknamige kinderboek van specialist ter zake Roald Dahl is de vierde film van DeVito als regisseur (na o.a Hoffa en The War of the Roses), en is ook meteen een heus unicum: een kinderfilm die voor een keer eens niet moraliserend is en scherp commentaar levert op de traditionele opvattingen over wat een kind nu eigenlijk zou moeten zijn. Wilson is schitterend als de hyperbegaafde Matilda die maar niet wordt begrepen door de afgestompte televisiewereld van haar "burgerlijke" ouders. Grappig, scherp, grote klasse.  


Maximum Risk *

(Regie: Ringo Lam; Met: Jean-Claude Van Damme, Natasha Henstridge)

Hongkong actietalent Ringo Lam werd net als zijn collega John Woo naar Hollywood gehaald om de gespierde kont van de Belg aller Belgen in beeld te brengen. Het resultaat is wat je van dit soort films verwacht: explosieve actie, vindingrijke camerabewegingen, snedige one-liners en de kont van onze nationale trots. Niet meer, maar ook niet minder.  


The Mirror Has Two Faces

(Regie: Barbra Streisand; Met: Barbra Streisand, Jeff Bridges, Lauren Bacall)

Streisand strikes again met dit potsierlijke melodrama over een vrouw die overhoop ligt met haar eigen uiterlijk en seksualiteit (Merk: er sluipen steeds meer autobiografische elementen het werk van La Streisand binnen), en belandt dan maar in de armen van academicus Jeff Bridges die enkel een vrouw wil om mee te "praten." Sure. Voor iemand "hypocrieten!" kan roepen, liggen Bridges en Streisand met elkaar te wenteltefen, wat een bijzonder onapetijtelijk stukje cinema oplevert. Iemand moet Babs eens wijsmaken dat therapie misschien meer iets voor haar is. Lauren Bacall mag terloops komen bewijzen dat ze meer is dan de weduwe van Humphrey Bogart en acteert zich in de notaboekjes van de Oscar-besluitmakers.


One Fine Day **

(Regie: Michael Hoffman; Met: Michelle Pfeiffer, George Clooney)

Een dag in het leven van druk bezette New Yorkers die uiteindelijk toch een momentje de tijd vinden om elkaar in de armen te vliegen. One Fine Day is een moderne variant op de klassieke screwball-komedies met Cary Grant en Katherine Hepburn, waarin twee mensen elkaar eerst verschrikkelijk op de zenuwen om dan toch over elkaars wederzijdse charme te struikelen. George Clooney en Michelle Pfeiffer zorgen voor de ouderwetse charme (vooral Clooney is erg overtuigend als de Cary Grant van dienst), en grappen over GSMs, kinderopvangcentra en politieke schandalen zorgen voor de eigentijdse toets. Voor de fans van When Harry Met Sally en Sleepless in Seattle, en dat zijn er veel.


The People Vs. Larry Flynt ***

(Regie: Milos Forman; Met: Woody Harrelson, Courtney Love, Edward Norton)

De regisseur van Amadeus en One Flew Over the Cuckoo's Nest opnieuw serieus op dreef met deze ultra-cynische maar vreemd vertederende fabel over porno-marchand Larry Flynt (de bedenker van het vieze boekje Hustler Magazine) en diens strijd tegen de censurerende instanties van het Amerikaanse gerecht. Flynt is een stoute jongen maar ook een onwaarschijnlijke Amerikaanse held, een voorvechter voor vrije meningsuiting. Woody Harrelson vertolkt hem als de perfecte want weinig naïeve idealist. Courtney Love is de vrouw die Larry's leven veranderde, en doet dat op een manier die ons Hole doet vergeten en vergeven. De show wordt echter gestolen door nieuwkomer Edward Norton die in zijn advocatenrol een Scott Fitzgerald-achtige charme aan boord legt.


The Portrait of a Lady ****

(Regie: Jane Campion; Met: Nicole Kidman, John Malkovich, Barbara Hershey)

Verbazingwekkende Henry James-verfilming van de regisseur van The Piano. Campion presenteert ons het klassieke verhaal van een aristocratische dame die meer wil uit het leven dan enkel oppervlakkigheden en sociale conventies als een hartverscheurend portret van een vrouw op de rand van het identiteitsverlies. Deze film over vertwijfeling, masochisme en de zoektocht naar dat beetje liefde is een vrouwelijke Raging Bull en iin van de beste films van 1997.  


Ransom

(Regie: Ron Howard; Met: Mel Gibson, Reniee Russo, Gary Sinise)

Hypocriete actiefilm van Ron Howard, die zich ook eens wil "vernieuwen" en een meer "cynische" kant van zichzelf wil laten zien. Gibson speelt (en speelt en speelt) een stinkend rijke zakenman die op een niet zo mooie dag zijn zoontje verliest aan een gemene kidnapper, en na heel wat mislukte interventies van de klungelende politiediensten besluit Mel-Mel om het recht in eigen handen te nemen. Langdradig, dij` vu en bedolven onder Amerikaans sentiment.  


The Relic **

(Regie: Peter Hyams; Met: Penelope Ann Miller, Tom Sizemore)

Genietbare occulte onzin van de bijzonder wisselvallige Peter Hyams (van het vreselijke Time Cop en het iets betere Sudden Death) over een pre-historisch monster dat per toeval in een natuurkundig-archeologischmuseum is terecht gesukkeld. Stoere jongen Tom Sizemore verspilt weinig of geen tijd met het "bestuderen" van deze rare vondst en trekt er vastberaden met getrokken artillerie op uit, vakkundig geassisteerd door de guitige Miller. U heeft dat al duizend keer eerder gezien (in Alien, Aliens en alle denkbare derivaten), maar dat belet niet dat pre-historische monsters nog steeds op onze boe!-spieren werken. Producente van deze efficiknte B-horrorfilm is Mevr. James Cameron Gale Ann Hurd (ook al verantwoordelijk voor, jawel hoor, Aliens).


Shine

(Regie: Scott Hicks; Met: Geoffrey Rush, Armin M|ller-Stahl)

Verschrikkelijk overroepen biografische film over het leven van een pianovirtuoos, die evolueerde van wonderkind tot psychiatrisch geval tot normaal mens. De pijn om onbegrepen te zijn, de frustratie, het keerpunt en de uiteindelijke triomf...we hebben het allemaal al duizend keer gezien (het lijkt allemaal verdacht veel op Rocky). Het zijn wel die componenten waarmee je oscars wint. Mooie muziek van Rachmaninov, maar die is allang dood.  


Sleepers

(Regie: Barry Levinson; Met: Brad pitt, Jason Patrick, Robert De Niro)

Verspilling van talent in dit pretentieuze docu-drama over een groep jeugdvrienden die wraak nemen op de sadistische bewakers van een verbeteringsgesticht. Zogezegd gebaseerd op waargebeurde feiten, maar eerder neigend naar een sensationele reportage in Kwick of Blik.  


Space Jam

(Regie: Joe Pytka; Met: Michael Jordan, Bugs Bunny)

De beroemdste basketbalspeler aller tijden ontmoet het beroemdste konijn aller tijden voor een partijtje op een geanimeerde planeet. Wat kunnen we daar nog aan toevoegen? Space Jam is een door blinde geldzucht ingegeven kruising tussen een Nike-spotje en een Warner Bros. cartoon, en daar kunnen de verbluffende animatie-effecten niets aan veranderen. Tex Avery en Uncle Walt draaien zich om in hun graf.  


Spitfire Grill

(Regie: David Ziotoff; Met: Ellen Burstyn, Marcia Gay Harden)

Wie heeft genoten van Fried Green Tomatoes en Heavy zal zeker het nodige plezier beleven aan dit zoveelste verhaaltje over de perikelen in en rond een Amerikaanse "Diner", de Spitfire grill uit de titel. Wij vonden zowel Tomatoes als Heavy bijzonder flauwe films, en hebben ons dus ook nu weer grondig verveeld. Amerikaanse filmers moeten eens leren dat intelligente vrouwenfilms niet altijd moeten gaan over neurotische vrouwen die bij de minste dreiging naar de zakdoek of valium grijpen. Spitfire Grill was de publiekslieveling van het voorbije Sundance Festival, een ooit beloftevolle showcase voor nieuw talent die het nu vooral moet hebben van ongevaarlijke variaties op eenzelfde platgetreden thema. Of zat u echt te wachten op een film waarin zelfs een omelet met spek de melodramatische toer opgaat?


Surviving Picasso

(Regie: James Ivory; Met: Anthony Hopkins, Natasha McEhone, Julianne moore)

Mislukte kunstenaarsbiografie van de grootmeester van het flou artistique. Ivory (bekend van Howard's End en A Room with a View) slaagt er nergens in om het genie van Picasso in beelden te vangen. Het blijft allemaal te braaf en academisch om echt te kunnen boeien. Bovendien leeft Anthony Hopkins zich uit in zijn zoveelste karikatuur. Overslaan.  


Star Trek: First Contact *

(Regie: Jonathan Frakes; Met: Patrick Stewart, Brent Spiner)

Na de eerste kwam de tweede, na de tweede de derde, enz. De Star Trek-erfenis lijkt maar niet uitgeput te geraken. Nadat de vergrijsde ploeg met Kirk (Shatner)/Spock (Nimoy) in de vorige film voorgoed werd afgedankt, is het de nieuwe bemanning onder aanvoering van de aristocratische Captain Jean-Luc Picard (u weet wel, de Fransman met het Schotse accent) die het roer in handen krijgt. Next Generation of previous generation, Borgs of Klingons: het doet er allemaal niet zoveel toe. Bij Star Trek weet je wat je krijgt: jongensachtige ruimte-avonturen met oubollige speciale effecten en de onvermijdelijke levensles aan het eind.

First Contact is naar verluid de eerste in een nieuwe reeks Star Trek-films die de serie het mythischejaar 2000 moet binnenbrengen.


That Thing You Do! (The Wonders)

(Regie: Tom Hanks; Met: Liv Tyler, Johnathon Schaech)

Het regiedebuut van de sympathiekste aller Amerikanen lijkt in alles op zijn maker: grappig, zorgeloos, banaal. Hanks speelt zelf de manager van een popgroepje uit de swingende jaren zestig dat haast per toeval in de hitlijsten belandt en krijgt af te rekenen met de tol van de roem. Wie zijn oude Beatles-platen ondertussen heeft grijsgedraaid en zich dus sierlijk zit te vervelen, kan misschien nog enig plezier halen uit deze grootschermversie van Happy Days. De anderen zijn gewaarschuwd.  


The Trigger Effect **

(Regie: David Koepp; Met: Kyle MacLachlan, Elizabeth Shue, Dermott Mulroney, e.a)

Kyle MacLachlan kennen we allemaal als de gezellige, koffie-slurpende detective met het strakke kapsel uit Twin Peaks, maar lijkt tegenwoordig een pattent te hebben op rollen van emotioneel labiele weirdos. Na zijn glansrol als hypergeile revue-producent in het onterecht verwaarloosde Showgirls, speelt Kyle hier een buurtbewoner die zijn cool verliest na een toevallige stroompanne en zich op een gewapende kamikaze-missie begeeft die met wat we herkennen als de 'menselijke beschaving' weinig of niets meer te maken heeft.

Regisseur David Koepp (scenarist van Jurassic Park en Mission: Impossible) houdt de spanning hoog in deze claustrofobische thriller, en laat genoeg plaats voor enkele intellectuele bespiegelingen rond de 'fragiliteit' van het postmoderne bestaan. Elizabeth Shue, de seksbom uit Leaving Las Vegas, oogt verleidelijker dan ooit en is hier zo mogelijk nog beter dan in haar doorbraakrol aan de zijde van een stomdronken Nicholas Cage.

The Trigger Effect belooft uiteindelijk meer dan we krijgen, maar steekt zeker uit boven het doordeweekse thrilleraanbod.


A Time To Kill

(Regie: Joel Schumacher; Met: Sandra Bullock, Samuel L. Jackson, Kevin Spacey)

Verschrikkelijk hypocriet "raciaal drama" over de wantoestanden in het Amerikaanse Zuiden. De ongetalenteerde Joel Schumacher herdenkt To Kill a Mocking Bird en Mississippi Burning als een nerveus melodrama met zwetende zwartjes en sympathieke advocaten.


William Shakespeare's Romeo + Juliet *

(Regie: Baz Luhrmann; Met: Leonardo DiCaprio, Clare Danes, Brian Dennehy, John Leguizamo, Paul Sorvino, e.a)

Overbodige verfilming van het sowieso al doodgespeelde en gefilmde stuk van "the hottest writer in town" William Shakespeare. Na het classicisme van George Cukor en de softcore erotiek van Franco Zefferelli wordt de man uit Stratford-Upon-Avon hier onderworpen aan de stilistische sturm und drang van het Australische Wunderkind Baz Luhrmann (eerder al verantwoordelijk voor de overschatte balletfilm Strictly Ballroom). Laat er geen twijfel over bestaan: Romeo + Juliet mikt met zijn hippe soundtrack, snelle montage-effecten, kleurenfilters, Tarantino-achtig geweld en aantrekkelijke protagonisten maar op één publiek - de MTV-generatie van de jachtige jaren negentig. Het kan allemaal niet snel genoeg gaan voor deze eigentijdse Romeo en Juliet, die voor de gelegenheid zijn verhuisd naar het postmoderne sprookjesland van een aan Miami Beach verwant plezieroord. De tekst is hier een onhandig bindmiddel tussen geweldmontages en romantisch clair obscur. Het loopt allemaal wel lekker, en DiCaprio en Danes zijn best mooie mensen, maar R + J gaat na verloop van tijd dusdanig op de zenuwen werken dat het nieuwe en dus ook de pret er snel af zijn.


copyright © 1997 - Tijd Cultuur N.V.