Eddie Vaes was begin jaren zeventig als acteur actief bij o.m. Het Trojaanse Paard. Het vervolg van zijn carrière situeert zich deels in de theaterkritiek en deels in de theaterpraktijk. Als regisseur en dramaturg werkte hij voornamelijk in Nederland, o.m. bij het Studententheater van de KUB-Tilburg (1976-1990) en het Activerend Volkstheater in Breda (1994-1995). In 1993 richtte hij in Antwerpen het semi-professionele Theater Tenslotte op. Als criticus en journalist was hij in vaste dienst bij de Universitaire Pers in Nederland, en werkt(e) hij freelance voor dag- en weekbladen in zowel Nederland en België, als Knack, Humo, De Groene Amsterdammer, Het Laatste Nieuws en De Nieuwe Gazet. Voorts verleende hij zijn medewerking aan verschillende publicaties over theater.

John Bogaerts (°1940) volgde een opleiding tot binnenhuisarchitect én een acteursopleiding aan het Atelier voor Dramatische Kunst in Antwerpen. In 1961 ging hij aan de slag bij de Antwerpse Koninklijke Nederlandse Schouwburg (KNS), aanvankelijk als figurant, en korte tijd later, op vraag van regisseur Walter Tillemans, als decor- en kostuumontwerper. In de loop van de jaren '60 en '70 ontpopte hij zich als een van de weinige Vlaamse scenografen die erin slaagden een regieconcept ruimtelijk te schragen. Tot 1986 werkte hij mee aan ongeveer vijf KNS-producties per seizoen. Daarnaast ontwierp hij kostuums en decors voor o.a. het Raamtheater, de Koninklijke Vlaamse Schouwburg (KVS), de Internationale Nieuwe Scène (INS), het Nederlands Toneel Gent (NTG) en een aantal buitenlandse gezelschappen, waaronder The National Ballet of Canada in Toronto en Proloog in Amsterdam. Ook na zijn pensoen blijft Bogaerts actief als decor- en kostuumontwerper voor o.a. het Raamtheater.

Archief van Wim Van Gansbeke op het Vlaams Theater Instituut

Wim Van Gansbeke (Brakel, 1938) werkte van 1962 tot 1989 voor de BRT-Radio, aanvankelijk als omroeper, vervolgens als producer. Als theaterrecensent was hij te horen op Omroep Brabant (de latere Radio 2) en Studio Brussel. Van 1989 tot 1994 was hij verbonden aan de krant De Morgen. Van Gansbeke staat bekend als een van de toonaangevende Vlaamse theatercritici van zijn generatie. Hij was geliefd én verguisd omwille van zijn scherpte, zijn consequente houding, zijn analytisch en kritisch vermogen, en de uitgesproken vorm waarin hij zijn recensies goot. Van Gansbeke was een fervent pleitbezorger van de theatervernieuwing in Vlaanderen in de jaren ‘70, ‘80 en ‘90.

In 1994 maakte Van Gansbeke de overstap naar de theaterpraktijk. Van 1994 tot 1997 was hij dramaturg bij het Nederlands Toneel Gent (NTG), en vervolgens gedurende korte tijd prospector bij Het Toneelhuis. Van Gansbeke stond driemaal zelf op het toneel: in ‘Merkwaardige paren’ van Blauwe Maandag Compagnie (1985), in ‘Anna Blume hat ein Vogel’ van Theater Zuidpool (1998), en in het door Josse De Pauw speciaal voor hem geschreven ‘Sulla en de mus’ van Victoria (2004). Momenteel woont Van Gansbeke in het zuiden van Frankrijk.

Theateractualiteit op televisie: een videocollectie

Dank zij haar vader, Richard Declerck, gouverneur van de Provincie Antwerpen, kwam Annie Declerck (°1934) op jonge leeftijd in contact met het theater. Van 1952 tot 1997 was ze aan de openbare omroep NIR/BRT/BRTN verbonden, aanvankelijk als assistente, vervolgens als producer en programmamaker.
In 1958 verzorgde ze, in het kader van Expo 58 en dit gedurende zes maanden, gemiddeld drie rechtstreekse televisie-interviews per dag vanuit een kleine studio op de Heizel. In 1959 concipieerde ze Toneelmagazine, de eerste Vlaamse televisie-uitzending die exclusief aan theater en andere podiumkunsten was gewijd. In de daaropvolgende jaren maakte Declerck programma’s als Zoeklicht, Binnen en buiten, Horen en zien, Dag aan dag, Kunst-zaken, Het gerucht, Persona, Verwant en Ziggurat, waarvan er sommige op kunstactualiteit gericht waren en andere aan diepgravender portretten van artiesten plaats boden. Voorbeelden van dit laatste in de reeks Persona waren uitzendingen gewijd aan Marguerite Duras, Jerzy Grotowski, Tadeusz Kantor, Giorgio Strehler en de Living Theatre. Voor het programma gewijd aan Susan Sontag kreeg Declerck de Bert Leysenprijs.
Alle kunsten kwamen in haar werk aan bod, maar voor het theater bleef Declerck steeds een uitzonderlijke belangstelling opbrengen. Vier decennia lang volgde ze de theaterontwikkelingen in het Nederlandse taalgebied én daarbuiten op de voet. Het archief dat ze op die manier aan opnames van (fragmenten van) voorstellingen en gesprekken met makers opbouwde, wordt als een unicum in de wereld beschouwd. Daarnaast was Annie Declerck onder meer lid van de jury van Het Theaterfestival. Momenteel maakt ze deel uit van de Beoordelingscommissie Theater.